Gauero bezala, zure irudi eta ahotsa niregana itzuli dira.
Zure alboan nago amets egiten dudan bakoitzean
baina zu ez zaude ongi eta
nik ezin dut ezer egin.

Minak esnatzen nau,
begiak irekitzean ez baitzaitut aurkituko.

Beti zurekin eta zu barik,
hau da nire zigorra.

Etengabe hutsetik hastea da nire patua,
zirkuluak marrazten ditut bizitzako orrialde zurietan.

Gehiegitan jaio eta hil izanaren inpresioa dut.

Oraindik ezezagunek distira berezi bat somatzen dute nigan
zurekin egon naizen uneek argitu nautelako.

Galera honek azkeneko hitzak zulatu dizkit.
Urrunegi zaude eta ez dago itzultzeko txartelik.


Jadanik ez gara hiri ezezagunetan
norabiderik gabe ibiliko,
kaleak galdu ditugu.
Leku guztietan irudikatzen zaitut
nahiz eta inon ez aurkitu.

Hatzamarretan harramazka egiten dut
ez egiteko gomendioa entzun nahiean.
Baina soilik isiltasuna: Ezereza da erantzun bakarra.


Txori guztiak zeruan zintzilik diraute, hodeiak gelditu dira.

Apurtu bagara ere, asko maitatu dugu elkar
eta horrek edertasunez betetzen du mundu bakarti hau.
Iraganaren argi izpiak sentitzen ditut azalean,
nahiz eta Iruñea euripean egon.

Ez nuen ia eskerrak emateko astirik izan.
Zurekin izan nintzena ez da itzuliko
eta horrek betiereko zauria egin dit,
zauri mingarri eta ikustezina.

Nire ingurukoek somatu egiten dute baina ez dute deus esaten,
zer esatekorik ez baitago.

Nire begietatik errautsa erortzen ari da,
masailak zikintzen zaizkit.

¿Ikusten duzu?

Bertsoak ere bustita ditut, odola nonahi.